إِنَّمَا هُوَ عِیدٌ لِمَنْ قَبِلَ اللَّهُ صِیَامَهُ، وَ شَکَرَ قِیَامَهُ، وَ کُلُّ یَوْمٍ لاَ یُعْصَى اللَّهُ فِیهِ فَهُوَیَوْمُ عِیدٌ.

ترجمه :

در یکى از عیدها فرمود:

عید از آن کسى است که روزه اش پذیرفته شده و نمازش را پاداش ‍ داده اند. هر روزى ، که در آن روز، خدا را معصیت نکنى ، تو را روز عید است .- حکمت 420

حضرت روز بی گناه را عید می نامد گناه همان حجاب فطرت است وپوشیده شدن فطرت یعنی گرفته شدن وکدورت وقبض وناراحتی  یعنی عزا وماتم روح وبه عکس نبود گناه یعنی آزاد بودن روح الهی شکفته بودن فطرت انسانی وانبساط وبهجت درون واین یعنی سرور حقیقی و عید وشادی جان  بنابراین با توجه به لوازم عید که مسرت را همراه دارد کلام امام را می توان ناظر به سرور وشادی حقیقی دانست

ومی شود سخن امام را با توجه به معنای تحت اللفظی عید فهمید وآن این که  عید به معنای بازگشت است بازگشت به حقیقت واصالت ودرنبود گناه جان به پاکی ولطافت ورحمت اولیه باز می گردد وعید اتفاق می افتد  .